„Miejsce dla pierrota” Hélène Médigue: „Mój film opiera się na więzi, która łączy ludzi”

45-letni Pierrot cierpi na autyzm i mieszka w domu opieki. Zdeterminowana, by zapewnić mu godne życie, jego siostra Camille przygarnia go i wyrusza na poszukiwanie miejsca dostosowanego do jego odmienności. Droga jest długa, ale to obietnica nowego życia, w którym każdy znajdzie swoje miejsce. Tak przedstawia się fabuła filmu fabularnego wyreżyserowanego przez aktorkę, pisarkę i reżyserkę Hélène Médigue. Ta ostatnia, której brat cierpi na autyzm, zaangażowała się w tę sprawę, zakładając w 2019 roku stowarzyszenie Les Maisons de Vincent, którego celem jest przyjmowanie dorosłych osób z autyzmem. Pierwszy dom opieki został otwarty w Mers-les-Bains w 2021 roku. W tym samym roku została mianowana Kawalerem Narodowego Orderu Zasługi. Wywiad.

Wbrew temu, co można by pomyśleć, nie jest to film o autyzmie...

Dokładnie. W ogóle nie chciałem robić filmu o tej tematyce. Poruszyłem już te tematy w moim pierwszym filmie, opublikowałem też opowiadanie z Flammarionem 15 lat temu, Entre deux vies , jestem założycielem stowarzyszenia Les Maisons de Vincent… Chciałem zająć się czymś innym. Tematem filmu są opiekunowie. I to idzie jeszcze dalej: chciałem nakręcić film, który mówi o więzi i różnicach. Więź to to, co sprawia, że ​​się spotykamy, ocieramy o siebie, poznajemy i sobie pomagamy. To ostatecznie napędza nas wszystkich. Pojawia się również pytanie o granice tej więzi: w którym momencie uwolnimy się od naszej przynależności?

Czy czerpałeś inspirację ze swojego życia osobistego?

To, co pokazuje film, doświadczyłem osobiście z moim autystycznym bratem. Z drugiej strony, postać Pierrota nie ma nic wspólnego z osobowością mojego brata Vincenta. Mój brat przekazał mi swoją prawdę, która ukształtowała mój sposób patrzenia na świat, ale także moje podejście do pracy. Chciałem stworzyć historię wokół tej więzi poprzez powrót do życia innego człowieka.

Jak wybrałeś dwóch głównych aktorów?

W moich oczach we Francji był tylko jeden aktor, który mógłby zagrać rolę Pierrota: Grégory Gadebois. Doskonale uosabia zmysłowość, temporalność, element dzieciństwa: to wszystko, co chciałem pokazać. To aktor organiczny. Z Marie Gillain, która gra Camille, grali już razem w "Les Choses Simples" . Marie mnie zachwyciła, to prawdziwa aktorka, a Bóg jeden wie, że nie mam łatwego życia z aktorami! Poprosiłem ich, aby przeszli przez szereg stanów, które nie były łatwe, wymagało to od nich całkowitego odpuszczenia.

Muzyka odgrywa ważną rolę w tym filmie fabularnym... Czy ma ona charakter symboliczny?

Film jest bardzo muzyczny, od samego początku wpleciony w scenariusz „Pieśń Pierrota”, która podkreśla fabułę. Wybrałem utwór „Ce n'est rien” Juliena Clerca, symbolizujący przemijalność. Wszystko przemija… Wszyscy przechodzimy przez cień i światło. Dla mnie ta piosenka była oczywistym wyborem, działa terapeutycznie na Pierrota w momencie, gdy doświadcza on inwazji swoich problemów. Chciałem też wybrać utwór, który nas jednoczy, który odwołuje się do naszej zbiorowej pamięci.

Jakie przesłanie chciałeś przekazać?

Nie chciałem sprowadzać filmu do autyzmu, mojej własnej historii czy niepełnosprawności. Chciałem raczej poruszyć kwestię doświadczenia odmiennych warunków w kontekście ewolucji naszego społeczeństwa: obciążenia psychicznego opiekunów, solidarności, intensywnego dążenia do znalezienia odpowiednich rozwiązań, aby odnaleźć sens i miejsce każdej osoby. Chciałem uwypuklić codzienne życie opiekunów. I pokazać, jak przekazać trudności, z jakimi borykają się moi bohaterowie, żyjąc w swoich czasach. To był mój cel.

> Autor: Hélène Medigue. Ze Stéphane Cabelem, Z Marie Gillain, Grégorym Gadebois, Patrickiem Mille... 1h39. Dramatyczna komedia. Nasza opinia: 4/5.